هواخوری

معلم ارکستر من در دوران مدرسه، وقتی نمی توانستیم خوب بنوازیم ما را احمق خطاب کرد. با پشت چوب رهبری ش، به پشت دست مان می زد و این قدر تمرین به ما می داد که نوک انگشت مان به خونریزی می افتاد. او یک مهاجر اروپای شرقی بود. در دنیای امروز، او بابت حتی یکی از این کارها، بی درنگ اخراج می شد. اما وقتی از این دنیا رفت، برای بزرگداشت ش، شاگردان قدیمی از همه امریکا دور هم جمع شدند تا به افتخارش یک کنسرت برگزار بکنند. در میان شاگردان ش، موزیسن هم بود ولی بیشتر شان به مشاغل دیگر رفته بودند. پزشکی مهندسی بیزنس. همگی شان معترف بودند که آموزش این معلم در پیشرفت شان موثر بوده. او به آنها، منظم بودن را آموخت. 
در دوره ای که در ایالات متحده همه نگران این هستند که چطور از بقیه دنیا در آموزش عقب نیوفتیم، بسیار مهم است که به مورد این معلم فقید بپردازیم. صنعتی بزرگ شکل گرفته که به والدین می گوید چطور بچه هایشان را بزرگ بکنند و به کدام مدارس بفرستند. تاکید بر برنده اعلام کردن همه دانش جویان، تصمیم گیری های جمعی، و متد های جدید است. اما با نگاهی گذرا به همه شواهد علمی که ما از شاخه های مختلف جمع آوری کرده ایم یک نتیجه ساده می دهد: وقت ش رسیده است که شیوه آموزش قدیمی را دوباره زنده بکنیم
من مخالف کودک آزاری هستم. اگر معلمی فرزندم را با اسم های زشت جلوی کلاس بخواند حتما از او شکایت می کنم. اما شواهد اخیر، از نقش مثبت استرس در موفق شدن کودک، از نقش مخرب ستایش گری در کشتن انگیزه اش، و اینکه چطور سخت کوشی، پیش بینی کننده دقیق تری از موفقیت است تا نمره امتحان های استاندارد حکایت دارند.

رویکرد امروزی در سیستم آموزشی، مهربانی کردن، و تلاش معلم بر بیرون کشیدن آگاهی از محصل است نه فرو کردن اش به مغز کودک. آموزش جمعی با دیگر محصلین و همینطور تعیین پروژه های پژوهشی مورد تاکید است. در باور عمومی تکنیک دریل کردن اطلاعات به مغز تشویق نمی شود و آن را نشانه کشتن خلاقیت بچه می دانند. اما باور عمومی غلط است چون شواهد خلاف این را می گوید. این هشت اصلی ست که من بر اساس تحقیقات م به آن رسیده ام.

۱.کمی درد برای شما مفید است:  دکتر اریکسون، یک روانشاس است که متوجه شد برای متخصص شدن در هر کاری تقریبا به ده هزار ساعت تمرین نیاز است. این ایده را ملکوم گلدول در کتاب معروف ش به عامه شناساند ولی یک بخش مهم دیگر نتیجه پژوهش دکتر اریکسون ناگفته ماند: برای موفقیت، شرط ضروری داشتن یک معلم است که بازخوردهای دایمی و گاه دردناک بدهد. او در پژوهش ش بروی موفق های هر رشته ای از جراحی تا موزیک متوجه شد که آنها به عمد معلم هایی سخت گیر و رو راست انتخاب می کنند.

۲. دریل کنید تا رستگار شوید: از بر کردن که سالهاست مورد نکوهش است در امریکا اکنون به عنوان دلیل اینکه فرزندان مهاجران از هند یا چین در امریکا در ریاضی یا هجی کردن کلمات بهتر عمل می کند شناخته می شود. این در حالی ست که فرزندان امریکایی ها در حل مسائل پیچیده به مشکل بر می خورند به این دلیل که همانطور که پژوهش نشان داده در انجام جمع و تفریق ساده می مانند. دکتر کلیم از دانشگاه تگزاس می گوید که بر خلاف باور عموم، این روش حفظ کردن بسیار مفید است و حتی وزارت آموزش امریکا هم می گوید نیاز است به این موضوع بازنگری بکنیم.

۳. شکست هم یک گزینه است: بچه هایی که شکست را ممکن می دانند، بهتر نتیجه می گیرند. در یک پژوهش به دو گروه کودک یک سری مسئله دشوار داده شد و پس از حل کردن شان به یک گروه گفتند که شکست خوردن و تلاش دوباره، بخشی از آموزش است. این گروه در تست های بعدی، از گروه کنترل نتایج بهتری گرفتند. هراس از اینکه با شکست خوردن اعتماد به نفس افراد از بین می رود هم بی جاست. یک پژوهش نشان داد افرادی که در آزمون ورودی یک دانشگاه قبول نمی شوند، و حتی آخر می شوند هم انگیزه شان را برای تلاش های بعدی از دست نمی دهند.

۴.سخت گیر بهتر از مهربان است: چه چیزی یک معلم را موفق می کند؟ پرفسور پاپلین به بررسی معلم هایی در بدترین مناطق لس آنجلس که شاگردان بسیار ضعیف داشتند و نتایج بسیار خوب می گرفتند پرداخت و نتیجه ای خیره کننده گرفت: همگی شان سخت گیر بودند. این نتایج برای پاپلین غیرمنتظره بود. همه فکر می کردند بایستی معلم هایی باشند که از آموزش جمعی استفاده می کنند و روش های نوین به کار می گیرند ولی معلوم شد همگی شان از متد های سنتی تری چون لکچر دادن استفاده می کردند. باور بنیادین این معلم ها این بود که همه شاگردان من نسبت به توانایی شان کم کاری می کنند و این وظیفه من است که آنها را به کار وادار کنم.یک شاگرد کلاس چهارم دبستانی نتایج پرفسور پاپلین را خوب خلاصه کرده: معلم قبلی ام وقتی نمره ام کم می شد و گریه می کردم بغلم می کرد. آقای معلم جدید وقتی نمره ام کم می شد بهم می گفت بایستی خودم را جمع کنم و تلاش بیشتری بکنم. حق با او بود.

۵. خلاقیت آموختنی است: انتقادی که به آموزش سنتی می شود این است که باعث کشتن خلاقیت می شود. پرفسور وایسبرگ از دانشگاه تمپل به این موضوع پرداخته و نشان داده نوابغی چون تامس ادیسون، فرنک لوید رایت یا پیکاسو، نابغه نبودند بلکه در کارشان بی نهایت تمرین کرده و کار آزموده بودند. آنچه از نگاه ناظر بیرونی نبوغی ذاتی برای یک مهارت به نظر می آید، نتیجه تلاش بی وفقه است و آنچه به نظر نبوغی برای خلاقیت است، در واقع نتیجه تلاشی دایمی برای فهم موضوع در بازه زمانی طولانی است. وایسبرگ برای نمونه به گوئرنیکا، نقاشی پیکاسو از شهر بمباران شده پرداخته و نشان داده بسیاری از عناصر نقاشی در واقع در بسیاری کارهای قبلی پیکاسو و همینطور ملهم از تبلیغات کمونیست ها بوده.

۶.سخت کوشی بر استعداد غلبه می کند:انجلا داکورث از دانشگاه پنسیلوانیا در سالهای اخیر در یک کمپ آموزشی برای نیروهای کادری، متوجه شد تنها عاملی که پیش بینی کننده موفقیت است، عشق و شور داشتن به یک کار و داشتن اهداف بلندمدت در آن است. دکتر داکورث یک مقیاس سخت کوشی ابداع کرده که با آن می شود فهمید چقدر در یک کار تداوم بخرج خواهیم داد. او می گوید یک واقعیت شگفت آور این است که سخت کوشی، آموختنی است. تنها عنصر لازم، خوش بینی است. خوش بینی از سوی معلم و شاگرد به اینکه شاگرد، استعداد ش را دارد.

۷. تعریف شنیدن شما را ضعیف می کند: یک استاد روانشناسی دانشگاه استنفورد متوجه شد که تعریف شنیدن کودکان باعث از دست دادن اعتماد به نفس شان می شود. برعکس وقتی به کودک به گوییم که سخت کوش هستی، او را تقویت می کنیم. اگر موفق شدن را معیار استعداد داشتن بدانیم، به تقلا افتادن کودک به معنای این است که او بی استعداد است. این باورها نادرست اند.

۸. استرس شما را قوی می کند: یک استاد دانشگاه بافالو متوجه شد که کسانی که اندکی استرس را تجربه کرده اند، مقاومت بیشتری دارند. کسانی که تجربه های تلخی چون مرگ نزدیکان داشتند زمان بیشتری دست شان را در آب سرد نگاه می داشتند. داشتن این تجربه ها باعث می شود آمادگی بیشتری برای روبرو شدن با کارهای روزمره داشته باشیم. نتایج این پژوهش بر پایه ایده «دشواري» است که می تواند نتیجه روبرو شدن با یک معلم سخت گیر به صورت روزانه باشد.

معلم ارکستر ما دقیقا همه اینها را داشت. اما از بیرون یک شخص سرد، یک دنده و کمی ترسناک می آمد. اما وجه برجسته این تیپ معلم ها، اطمینان است. اطمینان به اینکه چیزی بهتر در وجود شاگرد وجود دارد که به فعل نرسیده است. البته که همه از داشتن چنین معلمی خوشحال نمی شوند ولی نتایجی که می گیرند انکار پذیر نیست.

منبع: +

دولت بریتانیا که همه هزینه های درمانی بیماران را تقبل می کند، اگر بخواهید با دعا نویسی درمان بشوید یا طالع تان را ببینند پولی در اختیار شما نمی گذارد ولی هزینه درمانی که شامل بو کشیدن پوست تان ، رصد کردن زبان تان و فرو کردن سوزن به بدن تان برای تغییر جریان نیروی زندگی باشد، با کمال میل پول پرداخت می کند. معتبر ترین سازمان تخصصی برتانیا (NICE) استفاده از طب سوزنی را برای کمردرد مزمن و دندان درد، سر درد، درد پس از عمل جراحی و ارتریت زانو دارای شواهد معقول می داند و آن را توصیه می کند. به علاوه بیماران زیادی هم هستند که حاضرند قسم بخورند برایشان طب سوزنی کار کرده. از میان همه شاخه های طب حاشیه طب سوزنی از همه با آبرو تر و معتبر تر به نظر می رسد. با این حال وقتی به شواهد مورد اتکا رجوع می کنیم، می بینیم که موضوع چندان روشن نیست. هیچ توضیحی درباره اینکه چرا بایستی فرو کردن سوزن، یک بیماری را درمان بکند وجود ندارد به علاوه وقتی به نتایج پژوهش ها نگاه کنیک می بینی که بعضی نتایج مثبت و بعضی بدون نتیجه بوده. در نهایت اگر به تحقیقات با کیفیت بروی دهها هزار بیمار نگاه می کنیم می بینیم که اثر طب سوزنی به قدری ناچیز است که بیمار عادی متوجه ش نمی شود. ماه پیش در نشریه تخصصی طب بیهوشی و بی دردی، دو دانشمند برجسته نوشتند «اثرات مفیدی برای طب سوزنی متصور نیست و اگر هم باشد به قدری ناچیز است که بیماران نمی توانند حس ش بکنند. به نظر می رسد که طب سوزنی، تنها تئاتری با اثرات دارو نمایی باشد».
اگر به تاریخچه طب سوزنی مراجعه بکنیم، می بینیم که بعد از انتقال این تکنیک از چین به اروپا و امریکا در ابتدای قرن بیستم این عمل به فراموشی کامل سپرده شده بود. احیای دوباره طب سوزنی را مدیون مائو رهبر خلق چین هستیم که به دلیل فقر زیاد کشور، و نگاه ایدئولوژیک اش، طب بومی را در مقابل طب غربی تبلیغ می کرد تا مردم به دنبال درمانی کم هزینه تر باشند. سفر پرزیدنت نیکسون به چین، راه طب سوزنی به غرب را دوباره باز کرد. نظر سنجی میان پزشکان بریتانیایی در ۲۰۰۰ نشان داد که نیمی از آنها تجویزش کرده اند. طب سوزنی شاخه های مختلفی دارد که مهم ترین ش، متکی به تئوری است که نیروی حیات موسوم به «چی» را در ۱۲ مسیر سطحی روی بدن که به آنها مریدین می گویند پیگیری کرده و با فرو کردن سوزن، درمان می کند. تئوری این است که درد و مرض نتیجه گرفتگی این مریدین هاست و با سوزن زدن باز می شوند. اما کارهای دیگری هم انجام می شود در کنارش مثل اینکه نبض را می گیرند و فکر می کنند با اجزای مختلف نبض می شود بیماری را حدس زد. علی رغم انجام ۳۰۰۰ تحقیق درباره طب سوزنی، هنوز هیچ کسی این مریدین ها را پیدا نکرده است. مریدین ها، ایده ای دو هزار ساله و مربوط به عهدی که پزشکان، تشریح آناتومیک را نمی شناختند. البته نبود مریدین ها به معنی این نیست که لزوما طب سوزنی بی فایده است. بعضی از دانشمندان پیشنهاد کرده اند که شاید فرو کردن سوزن باعث آزاد شدن اندورفین ها (مخدرهای طبیعی برای مبارزه با درد که توسط خود بدن ترشح می شود) می شود. البته که نشان داده شده فرو کردن سوزن باعث آزاد شدن این مواد می شود ولی موضوع این است که هیچ وقت نشان داده نشده میزان آزادسازی این قدری باشد که بتواند درد را کاهش بدهد. به علاوه تئوری دیگری هست که می گوید نخاع به مانند یک دروازه عمل می کند. اگر درد منتقل بشود، احساسات دیگر منتقل نمی شوند. اگر به کار دیگری مشغول باشید، این احساسات به جای درد منتقل می شوند. البته به نظر معقول است که وقتی درد داریم و دستان مان را به هم می مالیم، شاید کمتر درد را حس بکنیم ولی برای دانشمندان هنوز مهم ترین مکانیسم اثر، اثر دارونما (پلاسیبو) است.
هر چیزی از داروی چند ده میلیون دلاری تا قرص گچ که فاقد هر ماده موثری است، می تواند اثری درمانگر داشته باشد. به این اثر، اثر دارونما یا پلاسیبو می گویند. دلیل این اثر این است که بیمار حس می کند تحت توجه پزشکی و درمانی قرار گرفته. این اثر بیش از همه در درمان درد مشاهد می شود. همین اثر است که تحقیق درباره اثربخشی طب سوزنی را دشوار کرده. بهترین روش آزمودن اثربخشی، آزمون تصادفی دوطرف کور است. به این معنا که در تحقیق، یک گروه درمان اصلی را می گیرند و یک گروه درمانی که از هر نظر به درمان اصلی شبیه است الا ماده یا مکانیسم موثر، و نه پزشک و نه بیمار نمی داند که دارو را گرفته یا دارونما را. در این صورت، وقتی تعداد کافی بیمار به هر بازوی تحقیق اضافه بشوند، می شود انتظار داشت که به دلیل تصادفی بودن انتخاب بیماران برای هر بازو، اثر دارونما (تلقین) در هر دو گروه به یک اندازه باشد و هر آنچه اثر بیشتری دیده شد، نتیجه داروی واقعی است.
اما چطور می شود برای درمانی که لازمه اش، سوزن زدن به بیمار است، یک دارونما ابداع کرد؟ بسیاری از تحقیقات، اصلا به خودشان زحمت هم نداده و درمان طب سوزنی را با افرادی که هیچ درمانی نگرفته اند مقایسه کرده اند به این دلیل یک سوگیری واضح در نتایج شان دارند (به دلیل اثر دارونما که ناشی از این است که افرادی که طب سوزنی دریافت می کنند حتی اگر هیچ فایده ای هم نداشته باشد به دلیل اینکه حس می کنند بهشان توجه شده بهتر می شوند). یک گروه دیگر از تحقیقات، طب سوزنی را آنطور که متخصص ش انجام می دهد با طب سوزنی «قلابی» مقایسه کرده اند: به این صورت که به جای وارد کردن سوزن در مریدین ها، در جاهای تصادفی وارد کرده اند. اینطوری می شود فهمید انرژی «چی» و مریدین ها واقعی اند یا نه. البته اگر طب سوزنی واقعا از مسیری دیگر موثر باشد، نمی شود با این روش فهمید. در سال های اخیر، تحقیقات استفاده از سوزن های مخصوصی را شروع کرده اند که تنها یک حس سوزش خفیف اولیه ایجاد کرده و بعد به عقب می روند اینگونه بیمار نمی تواند بفهمد که واقعا دریافت کرده یا نه. یک پرفسور دانشگاه اکستر در بریتانیا که متخصص طب حاشیه است این روش را آزموده و می گوید با استفاده از اینها در تحقیقات، هیچ اثر درمانی برای طب سوزنی وجود ندارد. اما این روش هم شامل دستکاری پوست هست و ممکن است از این طریق واقعا طب سوزنی اثر کند. به علاوه مطالعه دو سر کور نیست چون پزشک می داند از کدام سوزن استفاده می کند و گفتار و رفتار پزشک می تواند اثر بخشی دارو را ایجاد بکند.
می بینید که تحقیق با کیفیت در طب سوزنی بسیار دشوار است و برای همین است که پژوهش ها نتایج متضاد داشته اند. عده ای اما می گویند بهتر است نتیجه همه تحقیقات را به صورت علمی کنار هم گذاشت و مشاهده کرد. یکی از بهترین این روی هم ریزی ها، سال گذشته منتشر شد که می گفت اثر طب سوزنی از نظر بالینی غیر مهم و از نظر آماری بسیار کوچک است به علاوه معلوم نیست که سوگیری پژوهشگر عامل این کاهش است یا خود طب سوزنی.
یک استاد دیگر از دانشگاه کالج لندن که نتایج روی هم ریزی نتایج پژوهش ها را بررسی کرده است. او می گوید بروی هم رفته، انجام طب سوزنی کاهش دردی ۱۰ تایی در مقیاس ۱۰۰ تایی انجام می دهد. ممکن است این عدد بزرگ به نظر می رسد ولی در اندازه گیری درد بسیار شخصی است و نتیجه اش این است که بسیاری از افراد این اختلاف ۱۰ تایی را نمی توانند از هم تشخیص بدهند. یک پژوهش دیگر که از مرکز سرطان اسلون کترینگ نیویورک به چند ده تحقیق طب سوزنی نگاه کرده، می گوید اثر طب سوزنی ناچیز است و طب سوزنی قلابی هم بهتر از هیچ است. آنها می نویسند «اثر طب سوزنی برای اکثر بیماران به قدری ناچیز است که متوجه اش نمی شدند». اما یکی از اعضای شورای طب سوزنی، می گوید این اثر طب سوزنی، دست کم ده تا بیست درصد هست و به اندازه قرص های ضد التهابی ست که تجویز شان رایج است. بحث برانگیز ترین پژوهش اما در گروهی بود که بیمارانی که «دردهای بدون توجیه پزشکی» داشتند که نشان داد طب سوزنی اثرات مثبتی تا حدود ۱۲ ماه بعد دارد. این پژوهش که اعتراض بخش بزرگی از جامعه پزشکی را به دنبال داشت (به دلیل اینکه اثر مورد اشاره از نظر بالینی قابل توجه نبود) اساس توصیه سازمان NICE قرار گرفت که طب سوزنی را برای درمان بعضی دردها توصیه کند.یکی از مخالفین می گوید بعد از سه هزار تحقیق وقتی نمی شود گفت که نتیجه چیست و احتیاج به تحقیق بیشتری هست یعنی یک جای کار ایراد دارد. او می گوید این اثر مشاهده شده برای طب سوزنی شاید حتی مربوط به اثر دارونما هم نیست بلکه بازگشت به میانه است. کسانی که بیماری دارند در بسیاری از اوقات حتی بدون درمان هم درد شان تخفیف پیدا می کند. اما اگر واقعا یک اثری دارد و هزینه ش هم کم هست چرا انجام ندهیم؟ به دو دلیل: اول اینکه اخلاق پزشکی نوین، دروغ گفتن را منع کرده و نتیجه هم چندان درخشان نیست. به علاوه اینکه هیچ شواهد خوبی در دست نیست که طب سوزنی برای چیزهای دیگری چون دیابت، افسردگی، ترک سیگار یا دهها بیماری جدی دیگری که متخصصین طب سوزنی ادعا می کنند اثر دارد. این طب سوزنی کاران هیچ مشکلی در ادعاهای گزاف و گرفتن پول از بیماران ندارند.

منبع: +

پژوهشی جدید که در نشریه آکادمی علوم ایالات متحده منتشر شده است، نشان می دهد که اینکه از چه نوع شادی و لذتی بهره مند باشیم، در اینکه سلامت مان چطور تغییر بکند موثر است. تا پیش از این، دانشمندان موفق شده بودند اثبات بکنند که اندوه و تیره روزی، سلول ها را در سطح ژن هایشان دستخوش تغییر می کند اما تحقیقی درباره اثر شادی بر این مکانیسم های حیاتی انجام نگرفته بود. پژوهشگر اصلی که از دانشگاه کارولاینای شمالی است، می گوید که بر اساس طبقه بندی های روانشناسی، دو جور شادی داریم: شادی هدونیک، که همان شادی ناشی از کسب لذت است. این لذت از بدست آوردن چیزهایی با مصرف چیزها بدست می آید. مثل خوردن غذایی با کیفیت با خرید یک دست لباس خوش دوخت. اما نوع دیگری از شادی، شادی یودیمانیک، به معنای حس شادی ناشی از پیگیری هدفی بزرگتر از خود است. به مانند تلاش برای ریشه کن کردن فقر و یا مبارزه با یک بیماری شایع. ۹۰ شرکت کننده در این پژوهش که هیچ کدام افسرده نبودند، میزان شادی و نوع شادی شان را اعلام کردند و یک نمونه خون از ایشان گرفته شد. وقتی به RNAاستخراج شده از گلبول های سفید شان نگاه کردند، مشاهده کردند که افرادی که لذت های هدونیک را دنبال می کنند، میزان بالایی از التهاب سلولی و همینطور میزان پایینی از دفاع علیه ویروس ها را نشان می دهند. الگویی که مشابه افراد افسرده است. اما افرادی که برای اهدافی بزرگتر تلاش می کنند، سطح پایین تری از التهاب و سطح بالایی از مقاومت علیه ویروس ها را نشان می دادند.
اما چرا بایستی کسانی که شادی ناشی از تلاش برای خیری بزرگتر را دنبال می کنند بهتر از کسانی که برای لذت های خودخواهانه تلاش می کنند باشند؟ یک پژوهشگر می گوید احتمالا کسانی که تلاش خودخواهانه دارند، اگر اتفاقی برایشان بیوفتد، تمام منبع لذت شان را از دست می دهند ولی کسانی که برای نوع دوستی تلاش می کنند، می توانند انتظار داشته باشند که جامعه شان به آنها اهمیت بدهد.

منبع: +

در اوایل دهه ی ۶۰ میلادی، استنلی میلگرم آزمایشی ترتیب داد که در آن به افراد عادی دستور داده می شد که به یک غریبه، شوک های دردآور بدهند. طبق گزارش او ۶۵٪ افراد حتی بعد ازین که فرد دچار درد می شد، اعتراض می کرد، از درد قلب شکایت می کرد و یا عکس العمل حیاتی نشان نمی داد به اعمال شوک بر او ادامه می دادند.
شوک ها جعلی بودند و البته طبق گفته میلگرم، فردی که بر او شوک ها داده می شد یک بازیگر بود. چیزی که آزمایش در رابطه با طبیعت آدمی می گفت بسیار تکان دهنده و آزاردهنده است. میلگرم، در دانشگاه Yale نوشت که “سوژه ها مسئولیت شوک دادن و آزار افراد را به آزمایش کننده نسبت می دادند و خود مسئولیتی قبول نمی کردند. به نوشته ی میلگرم سوژه ها مسئولیت اخلاقی برای خود قائل نبودند و خود را تنها ماموری برای اجرای فرامین عامل خارجی می دانستند. به عبارتی دیگر، بیشترمان، نازی های احتمالی هستیم.

تا اینجای کار را همه شنیده ایم، اما نکته ازین جا آغاز می شود.

کتاب “پشت صحنه ی ماشین شوک: داستان ناگفته ی آزمایشات روانشناسی مشهور میلگرم” روشها و نتیجه گیری میلگرم را به زیر سوال می برد.
نویسنده، جینا پِری، روانشناس استرالیایی، آرشیو Yale را زیر و رو کرده و سوژه های مورد آزمایش را رهگیری نموده است.
او، اطمینان میلگرم در توضیح این امر که سوژه ها تصور می کردند که در حال دادن شوک واقعی به افراد هستند را زیر سوال برده است. طبق گفته ی میلگرم یک چهارم سوژه ها متوجه شده بودند که شوک ها واقعی نیستند و آزمایش را به عنوان بازی در نظر گرفته بودند ولی پری بر این عقیده است که طبق داده های آرشیوی Yale، نیمی از سوژه ها پی به این حقیقت برده بودند.
به گفته ی میلگرم سوژه هایی که فرد را مورد شوک قرار داده بودند – حتی تا سر حد مرگ – بعد ازین که به آنها گفته می شد که همه چیز بازی بوده است، با اطمینان می گفتند که از ابتدا می دانستند که موضوع جدی نیست و در یک آزمایش قرار دارند. پری، این گفته ی میلگرم را هم زیر سوال می برد و می گوید که او هر گاه که داده ها به نفعش بوده اند از آنها استفاده کرده است و هر گاه که برایش مناسب نبوده است، آنها را در نظر نگرفته است. به گفته ی پری، ایشان زندگی خیلی از سوژه ها را مورد بررسی قرار داده و مشاهده کرده است که آنها در زندگیشان دستوراتی را کاملا به صورت مختارانه انجام داده اند.

با جستجوی آرشیوهای آزمایش، پِری به قسمتهایی از آزمایش ها که میلگرم منتشر نکرده است برخورده است. او به این قسمت ها، نام “مخفی” می دهد. در آزمایش رسمی، میلگرم، سوژه ی مورد شوک را فرد بازیگری نامیده است اما شواهد پری نشان می دهد که در مواقعی، میلگرم علاقه مند بر این بوده است تا ببیند اگر سوژه ها همدیگر را بشناسند چه اتفاقی می افتد.
میلگرم به این نکته پی برد که وقتی سوژه ها قربانی ها را می شناختند احتمال این که آنها از ادامه آزمایش منصرف شوند بسیار بیشتر می شد. سه جفت از موارد آزمایش با هم خویشاوند بودند: دو باجناق، عمو و برادرزاده، پدر و پسر. در هر سه این موارد، سوژه خواستار توقف آزمایش شده است و در هیچ کدام ازین سه مورد ولتاژ نهایی ۴۵۰ ولت به قربانی داده نشده.
پری می نویسد که میلگرم در تلاش خود مبنی بر “بریدن ارتباطات خانوادگی و دوستی از طریق فرمان” ناکام بوده است و آزمایش او در این موارد به جای اندازه گیری فرمانبری افراد به معیاری برای سنجش قدرت عشق تبدیل شده است.

منبع: +

• این رو دیگه همه بلد هستند: وقتی که می‌ری اتاق بگیری مراسم مربوط رو بهش میگن Check-in و وقتی که خداحافظی می‌کنی اسمش هست Check-out
• کنار ستاره‌های بعضی از هتل‌ها یه S هم گاهی میزنند که به این معنیه که امکاناتش رو برده بالا اما خیلی لب مرزه برای گرفتن یه ستاره‌ی بیشتر.
• هتل‌ها دو نوع عمده کلید دارند: یکیش کلید معمولی٬ یکیش هم کلید الکترونیکی که معمولا یه چیز پلاستیکیه با نوار مغناطیسی ی حالا هر تکنولوژی دیگه‌ای. 
• رسمه که کلید معمولی رو هر بار که اتاق رو ترک می‌کنی تحویل رسپشن بدی و در بازگشت دوباره ازش بگیری. فایده‌ی این کار نه تنها اینه که کلید رو توی شهر غریب گم نمی‌کنی٬ که اگه پیغامی یا نامه‌ای چیزی برات اومده باشه اون رو زیر کلید می‌ذارند و موقعی که کلید رو تحویل می‌گیری بهت می‌دنش.
• کلید الکترونیکی رو معمول یا لازم نیست که تحویل بدی الا این که قانون هتل طور دیگه‌ای گفته باشه. این طور هتل‌ها مجبورن راه دیگه‌ای برای رسوندن پیغام به مشتری پیدا کنند. چون کلید الکترونیکیه البته می‌فهمن که الان کسی هست توی اتاق یا نه برای همین می‌تونن وقتی برگشتی بهت زنگ بزنن.
• هتل‌ها رده بندی می‌شن و معمولا این رده بندی رو با ستاره نشون می‌دن. حداکثر ستاره‌ها ۵ تا است و اگه جایی ادعا کنه بیشتر داره فقط داره تبلیغات مفت می‌کنه.
• ستاره‌ها رو یا دولت ﴿مثلا وزارت توریست بازی﴾ می‌ده یا موسسات مستقل. معتبرترین جایی که داریم و ستاره می‌ده و همه ازش حساب می‌برند Forbes هستش.
• سیستمی که Forbes و خیلی موسسات دیگه برای ستاره دهی استفاده می‌کنن شامل Mystery guesting هم میشه. یعنی بازرس در نقش یه آدم خیلی معمولی می‌ره و اتاق می‌گیره.
• توی هتل آدم‌های مختلفی در خدمت مهمان هستند. یکی از اون‌ها Bellboy هستش. 
• وظیفه‌ی بل‌بوی حمل چمدان به اتاق و راهنمایی کردن در مورد امکانات هتله. رسمه که به بل‌بوی انعام بدند. معمولا حدود یه دلار برای هر چمدان اما دیگه از 5 دلار کمتر نشه.
• البته توی هتل‌های کمتر از 4 ستاره دنبال بل‌بوی نگردید.
• آدم دیگه‌ای که توی هتل‌های 4 و 5 ستاره نقش بازی می‌کنه doorman یا دربانه. بر خلاف فامیل دور وظیفه‌اش محدوده به تاکسی صدا کردن برای مسافرها٬ حمل چمدان‌ها به وسیله‌ی نقلیه و گرفتن چتر روی سر مسافر در موقع بارونه. 
• اما اگه گذارتون به یه هتل 4 ستاره به بالا افتاد مهمترین آدمی که باید بشناسید Concierge هستش (تلفظ میشه کان سی یرژ) این باباها شهر رو مثل کف دستشون می‌شناسند و توی کلی رستوران و کنسرت و تور و غیره پارتی (جدی! پارتی) دارند.
• برای همین اگه جایی می‌خواید برید که رزرو کردن یا بلیط خریدن لازم داره اول به کانسیرژ بگید. رستوران‌ها و کنسرت‌ها همیشه چندتا جای خالی برای کانسیرژ هتل‌های مهم شهر کنار میذارند.
• دیگه تمام هتل‌ها Housekeeping رو دارند اما هتل‌های کم ستاره اتاق رو تمیز نمی‌کنند تا موقع Check-out
• هتل‌های پنج ستاره که یه سرویسی دارن به اسم turndown که دم غروب هم یک بار میان و تخت‌ها رو مرتب می‌کنند٬ یه شکلات هم میذارند روی بالشت!
• به هر حال رسمه که یه مقدار پول خرد موقعی که اتاق رو ترک می‌کنید باقی بذارید برای کسانی که میان و تمیز می‌کنند.
• هتل‌های سه ستاره به بالا خدمات شستشوی لباس٬ اتو زدن و نخ و سوزن هم فراهم می‌کنند. حالا یا با یه پول اضافه‌ای یا روی همون قیمت اتاق. هر چه که ستاره بالاتر می‌ره زمانی که لباس رو برمی‌گردانند کمتر می‌شه مثلا یه هتل پنج ستاره یه ساعته اتو می‌زنه می‌ده دست مشتری اما 3 ستاره ممکنه 24 تا 48 ساعت طولش بده
• شما از هتل‌های 4 و 5 ستاره می‌تونید Room service هم تقاضا کنید. هتل 5 ستاره سرویس اتاقش بیست و چهار ساعته باید فراهم باشه اما 4 ستاره می‌تونه محدودتر (مثلا 18 ساعت) فقط در دسترس باشه. 
• سرویس اتاق براتون غذا یا نوشیدنی میاره٬ میز رو می‌چینه و در مورد غذا سوالی اگه داشتید جواب می‌ده. بعدا برمی‌گرده تا میز رو جمع کنه. همینطور رخت چرک‌ها رو ازتون تحویل می‌گیره و بهتون بر می‌گردونه. 15 درصد مبلغ غذایی که سفارش دادید انعامشه.
• نوع خاصی از هتل به resort معروفه. اتاق‌هاش بزرگتره٬ معمولا تخت بیشتری توش جا می‌شه در نتیجه خانوادگی می‌شه رفت. امکانات آشپزی توی اتاق هم گهگاه فراهمه. یه سری امکانات اضافه هم مجموعه‌ی resort داره مثلا استخر٬ اسکی٬ ساحل اختصاصی و این جور چیزا. فکر کنم توی فارسی بهش می‌گفتن مجتمع سیاحتی یا یه همچو چیزی. 
• اگه اتاقی که می‌گیرید تخت twin داشته باشه یعنی دو عدد تخت جدا از هم
• تخت double یعنی یه تخت پت و پهن مناسب دو نفر 😉
• دقت کنید که اصطلاح تخت دو قلو گولتان نزند.
• شما اجازه دارید در اتاقتان از مهمانی پذیرایی کنید.. البته خیلی از هتل‌ها مقرراتی دارند که مهمان باید قبل از 22:30 اتاق را ترک کند. طبعا لابی همیشه در دسترسه.
• اگر مهمانتان قرار است شب بماند و شما یک اتاق twin یا double گرفته باشید و تنها هم باشید یعنی پول آن مهمان را از قبل داده‌اید و مشکلی نیست. در غیر این صورت هزینه‌ی اضافه دارد.
• اگر دنبال داشتن آن مهمان‌های خاص هستید بهتر است از کانسیرژ هتل بپرسید از کجا می‌شود «اسکورت» پیدا کرد. هیچ هم سوال خجالت آوری نیست. درست مثل خریدن کاندوم از داروخانه می‌ماند. به کسی ربطی ندارد شما می‌خواهید تویش آب داغ بریزید یا بادبادک بازی کنید با چیزی که خریده‌اید.
• اما از بین تمام چیزهایی که هتل‌های 5 ستاره ارائه می‌دن٬ نگه داشتن سوابق مشتری و تنظیم خدمات بر اساس نیازهای اون مشتری خاصه. مثلا اگه مشتری اتاق رو به دریا دوست داره یا آلرژی خاصی داره یا رستوران خاصی دوست داره و امثال این چیزها رو هتل می‌دونه و به صورت خاص به مشتری ارائه می‌ده.
• به خصوص وقتی که به اتاقتون می‌رید یه دسته گل تازه با یه کارت خوشامد گویی به اسم خودتون روی میزه!
• یکی از چیزهایی که بدک نیست از رسپشن بپرسید این است که امکان upgrade وجود دارد یا نه. ارتقا به این شکل معمولا بسیار ارزانتر از رزرو کردن همان اتاق از قبل تمام می‌شود. مخصوصا در ایام خلوتی هتل‌ها.
• بنده به شخصه یک بار با فقط شبی 5 یورو اضافه از اتاق معمولی به سوییت آپگرید کردم.

منبع (پست های لادری در گوگل پلاس)

سرطان پستان، بیماری که این روزها تبلیغات فراوانی دریافت می کند که در میان اش، واقعیت ها به راحتی نادیده گرفته می شوند.

در دهه هایی که سرطان پستان به عنوان بیماری شایع زنان به رسمیت شناخته می شد، یک سپاه آگاه سازی تشکیل شد تا بتوانند به زنان بفهمانند سرطان پستان، نیازمند مراجعه فوری است و این بیماری، تابو نیست. آن موقع زن ها شرم داشتند به پزشک مراجعه بکنند و وقتی می رسیدند دیر شده بود.

فشار بر پزشکان بسیار زیاد بود تا راه مقابله ای با این طاعون عصر جدید پیدا بکنند. پزشکان هم ناامید از همه جا، اینطور فرض کردند که اگر زود خبر بشویم، می توانیم سرطان را کنترل یا حتی برای همیشه درمان بکنیم.

بنیاد سوزان کومن که توسط خواهر یک قربانی سرطان تاسیس شد، توانست میلیون ها دلار جمع آوری بکند و با برگزیدن رنگ صورتی برای کمپین آگاه سازی اش، کمک بزرگی به افزایش دانش عمومی ایفا کرد.

اما این سازمان هم قربانی دلهره عجز در مقابل سرطان شد. برای چند دهه، معاینه ماهیانه پستان توسط خود خانم ها تبلیغ می شد، اما نتیجه بزرگترین و گران ترین تحقیقات، نشان داد که این معاینات به افزایش عمر خانم ها کمک نمی کند و تنها نمونه برداری های بیهوده را زیاد می کند. با این حال یک دهه طول کشید تا همه را متقاعد بکنند که این معاینات، مفید نیستند. اما بنیاد کومن حتی امروز هم حاضر نیست دست از این تبلیغ بردارد.

به همین طریق، ماموگرافی، به عنوان تیر طلایی علیه سرطان اعلام شد. نتایج تحقیقات معتبر اما نشان داد که ماموگرافی برای کسانی که سابقه سرطان در بستگان درجه یک ندارند، تنها در سن ۵۰ تا ۶۵ سالگی مفید است. ترکیبی از سودآوری ملی کردن برنامه غربالگری با ماموگرافی، هراسی که نتیجه معکوس تبلیغات بنیاد کومن بود، و سکوت پزشکان باعث شد که بسیاری از زنان، با نوعی از سرطان تشخیص داده بشوند که واقعا سرطان نیست!

نام این سرطان «سرطان در جا» هست، آنچه در سرطان پستان باعث مرگ می شود، دست اندازی سرطان به بیرون از بافت پستان است. همانند سرطان پروستات که معلوم شد در بسیاری از موارد، سالها در پروستات آقایان می ماند بدون اینکه خطری ایجاد بکند، سرطان پستان هم اشکالی دارد که تشخیص شان با ماموگرافی راحت است ولی اینکه واقعا چند درصد شان می توانند سرطانی بشوند بسیار مایوس کننده است: نرخ تبدیل به سرطان چیزی در حدود نیم درصد برای همه عمر است.

اما به دلیل «زیادی آگاهی سازی» درباره این بیماری، اولا کسانی که اصولا نمی بایست بیمار شناخته می شدند، برچسب «زنده مانده از سرطان» خوردند و دوما در واکنشی اضطرابی، درآوردن کل پستان، همه گیر شد.

در مجموع، پرونده سرطان پستان نشان می دهد خطاهای ذهنی ما انسان ها در وزن کردن «ریسک» چقدر بالاست، چقدر به آنچه خود انجام می دهیم باور داریم و چقدر در مقابل واقعیت ها مقاومت نشان می دهیم. نویسنده این مطلب (در نیویورک تایمز)، خودش در سن پایین با سرطان در جا تشخیص داده شده و پستان ش را عمل کرده بود ولی دو دهه بعد دوباره مبتلا به سرطان شد. او از مدافعین سرسخت کمپین صورتی بود ولی حالا می گوید با کارهای دلخوشکنک مان، به شکست دادن سرطان کمک نکرده ایم.

منبع: +