اطلاعاتی درباره هتل

این رو دیگه همه بلد هستند: وقتی که می‌ری اتاق بگیری مراسم مربوط رو بهش میگن Check-in و وقتی که خداحافظی می‌کنی اسمش هست Check-out
کنار ستاره‌های بعضی از هتل‌ها یه S هم گاهی میزنند که به این معنیه که امکاناتش رو برده بالا اما خیلی لب مرزه برای گرفتن یه ستاره‌ی بیشتر.
هتل‌ها دو نوع عمده کلید دارند: یکیش کلید معمولی٬ یکیش هم کلید الکترونیکی که معمولا یه چیز پلاستیکیه با نوار مغناطیسی ی حالا هر تکنولوژی دیگه‌ای.
رسمه که کلید معمولی رو هر بار که اتاق رو ترک می‌کنی تحویل رسپشن بدی و در بازگشت دوباره ازش بگیری. فایده‌ی این کار نه تنها اینه که کلید رو توی شهر غریب گم نمی‌کنی٬ که اگه پیغامی یا نامه‌ای چیزی برات اومده باشه اون رو زیر کلید می‌ذارند و موقعی که کلید رو تحویل می‌گیری بهت می‌دنش.
کلید الکترونیکی رو معمول یا لازم نیست که تحویل بدی الا این که قانون هتل طور دیگه‌ای گفته باشه. این طور هتل‌ها مجبورن راه دیگه‌ای برای رسوندن پیغام به مشتری پیدا کنند. چون کلید الکترونیکیه البته می‌فهمن که الان کسی هست توی اتاق یا نه برای همین می‌تونن وقتی برگشتی بهت زنگ بزنن.
هتل‌ها رده بندی می‌شن و معمولا این رده بندی رو با ستاره نشون می‌دن. حداکثر ستاره‌ها ۵ تا است و اگه جایی ادعا کنه بیشتر داره فقط داره تبلیغات مفت می‌کنه.
ستاره‌ها رو یا دولت ﴿مثلا وزارت توریست بازی﴾ می‌ده یا موسسات مستقل. معتبرترین جایی که داریم و ستاره می‌ده و همه ازش حساب می‌برند Forbes هستش.
سیستمی که Forbes و خیلی موسسات دیگه برای ستاره دهی استفاده می‌کنن شامل Mystery guesting هم میشه. یعنی بازرس در نقش یه آدم خیلی معمولی می‌ره و اتاق می‌گیره.
توی هتل آدم‌های مختلفی در خدمت مهمان هستند. یکی از اون‌ها Bellboy هستش.
وظیفه‌ی بل‌بوی حمل چمدان به اتاق و راهنمایی کردن در مورد امکانات هتله. رسمه که به بل‌بوی انعام بدند. معمولا حدود یه دلار برای هر چمدان اما دیگه از 5 دلار کمتر نشه.
البته توی هتل‌های کمتر از 4 ستاره دنبال بل‌بوی نگردید.
آدم دیگه‌ای که توی هتل‌های 4 و 5 ستاره نقش بازی می‌کنه doorman یا دربانه. بر خلاف فامیل دور وظیفه‌اش محدوده به تاکسی صدا کردن برای مسافرها٬ حمل چمدان‌ها به وسیله‌ی نقلیه و گرفتن چتر روی سر مسافر در موقع بارونه.
اما اگه گذارتون به یه هتل 4 ستاره به بالا افتاد مهمترین آدمی که باید بشناسید Concierge هستش (تلفظ میشه کان سی یرژ) این باباها شهر رو مثل کف دستشون می‌شناسند و توی کلی رستوران و کنسرت و تور و غیره پارتی (جدی! پارتی) دارند.
برای همین اگه جایی می‌خواید برید که رزرو کردن یا بلیط خریدن لازم داره اول به کانسیرژ بگید. رستوران‌ها و کنسرت‌ها همیشه چندتا جای خالی برای کانسیرژ هتل‌های مهم شهر کنار میذارند.
دیگه تمام هتل‌ها Housekeeping رو دارند اما هتل‌های کم ستاره اتاق رو تمیز نمی‌کنند تا موقع Check-out
هتل‌های پنج ستاره که یه سرویسی دارن به اسم turndown که دم غروب هم یک بار میان و تخت‌ها رو مرتب می‌کنند٬ یه شکلات هم میذارند روی بالشت!
به هر حال رسمه که یه مقدار پول خرد موقعی که اتاق رو ترک می‌کنید باقی بذارید برای کسانی که میان و تمیز می‌کنند.
هتل‌های سه ستاره به بالا خدمات شستشوی لباس٬ اتو زدن و نخ و سوزن هم فراهم می‌کنند. حالا یا با یه پول اضافه‌ای یا روی همون قیمت اتاق. هر چه که ستاره بالاتر می‌ره زمانی که لباس رو برمی‌گردانند کمتر می‌شه مثلا یه هتل پنج ستاره یه ساعته اتو می‌زنه می‌ده دست مشتری اما 3 ستاره ممکنه 24 تا 48 ساعت طولش بده
شما از هتل‌های 4 و 5 ستاره می‌تونید Room service هم تقاضا کنید. هتل 5 ستاره سرویس اتاقش بیست و چهار ساعته باید فراهم باشه اما 4 ستاره می‌تونه محدودتر (مثلا 18 ساعت) فقط در دسترس باشه.
سرویس اتاق براتون غذا یا نوشیدنی میاره٬ میز رو می‌چینه و در مورد غذا سوالی اگه داشتید جواب می‌ده. بعدا برمی‌گرده تا میز رو جمع کنه. همینطور رخت چرک‌ها رو ازتون تحویل می‌گیره و بهتون بر می‌گردونه. 15 درصد مبلغ غذایی که سفارش دادید انعامشه.
نوع خاصی از هتل به resort معروفه. اتاق‌هاش بزرگتره٬ معمولا تخت بیشتری توش جا می‌شه در نتیجه خانوادگی می‌شه رفت. امکانات آشپزی توی اتاق هم گهگاه فراهمه. یه سری امکانات اضافه هم مجموعه‌ی resort داره مثلا استخر٬ اسکی٬ ساحل اختصاصی و این جور چیزا. فکر کنم توی فارسی بهش می‌گفتن مجتمع سیاحتی یا یه همچو چیزی.
اگه اتاقی که می‌گیرید تخت twin داشته باشه یعنی دو عدد تخت جدا از هم
تخت double یعنی یه تخت پت و پهن مناسب دو نفر 😉
دقت کنید که اصطلاح تخت دو قلو گولتان نزند.
شما اجازه دارید در اتاقتان از مهمانی پذیرایی کنید.. البته خیلی از هتل‌ها مقرراتی دارند که مهمان باید قبل از 22:30 اتاق را ترک کند. طبعا لابی همیشه در دسترسه.
اگر مهمانتان قرار است شب بماند و شما یک اتاق twin یا double گرفته باشید و تنها هم باشید یعنی پول آن مهمان را از قبل داده‌اید و مشکلی نیست. در غیر این صورت هزینه‌ی اضافه دارد.
اگر دنبال داشتن آن مهمان‌های خاص هستید بهتر است از کانسیرژ هتل بپرسید از کجا می‌شود «اسکورت» پیدا کرد. هیچ هم سوال خجالت آوری نیست. درست مثل خریدن کاندوم از داروخانه می‌ماند. به کسی ربطی ندارد شما می‌خواهید تویش آب داغ بریزید یا بادبادک بازی کنید با چیزی که خریده‌اید.
اما از بین تمام چیزهایی که هتل‌های 5 ستاره ارائه می‌دن٬ نگه داشتن سوابق مشتری و تنظیم خدمات بر اساس نیازهای اون مشتری خاصه. مثلا اگه مشتری اتاق رو به دریا دوست داره یا آلرژی خاصی داره یا رستوران خاصی دوست داره و امثال این چیزها رو هتل می‌دونه و به صورت خاص به مشتری ارائه می‌ده.
به خصوص وقتی که به اتاقتون می‌رید یه دسته گل تازه با یه کارت خوشامد گویی به اسم خودتون روی میزه!
یکی از چیزهایی که بدک نیست از رسپشن بپرسید این است که امکان upgrade وجود دارد یا نه. ارتقا به این شکل معمولا بسیار ارزانتر از رزرو کردن همان اتاق از قبل تمام می‌شود. مخصوصا در ایام خلوتی هتل‌ها.
بنده به شخصه یک بار با فقط شبی 5 یورو اضافه از اتاق معمولی به سوییت آپگرید کردم.

منبع (پست های لادری در گوگل پلاس)